بخش پنجم
اعمال مهم شب نيمه شعبان
شب نیمه شعبان از شب های بسیار مهم می باشد. در اهمیت این شب بزرگ به روایتی از حضرت رسول صلی الله علیه و آله از کتاب اقبال، اکتفا می نماییم:
رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم فرمودند: “شب نيمه شعبان در خواب بودم كه جبرئيل آمد و گفت: محمد! چرا در اين شب خوابيده اى؟ گفتم: جبرئيل ! مگر چه شبى است؟ گفت: شب نيمه شعبان است. محمد! برخيز. آنگاه مرا بلند كرده و به بقيع برد، سپس گفت : سرت را بلند كن زيرا اين شبى است كه درهاى آسمان در آن باز مى شود: درهاى رحمت، درِ رضوان، درِ مغفرت، درِ فضل، در توبه، درِ نعمت، درِ جود و درِ احسان. و خداوند به عدد موها و پشمهاى گاو و گوسفندان، مردم را از آتش جهنم، آزاد مى كند. در این شب، زمان مرگ را در آن ثبت كرده و بمدت يك سال روزيها را تقسيم مى كند و هر چه را كه در تمام سال اتفاق مى افتد فرو مى فرستد. ای محمد! كسى كه اين شب را با گفتن الله اكبر، سبحان الله و لا اله الا الله و دعا و نماز و قرآن خواندن و انجام اعمال مستحب و استغفار كردن زنده نگهدارد، بهشت منزل و استراحتگاه او خواهد بود و گناهان گذشته و آينده اش بخشيده مى شود….”
رسول خدا در اين شب دعا مى كرد و مى گفت:
“اللهم اقسم لنا من خشيتک…”
“بارخدایا خشیت از خودت را روزی ما بفرما….”
انسان بايد بينديشد كه چه سعادتهايى را به جهت غيبت از دست داده و به ديگران بنگرد كه چگونه در قلمرو او تصرف نموده، و حق حكومت او را غصب نموده و بر دوستانش حكمرانى مى كنند. ظالمانه آنان را به سوى اميال خود مى برند و آنگاه از تمام اين مسائل بدرد آمده و به خداوند بخاطر آن شكايت كند، و او را با سوز دل صدا زده، فرج او را بخواهد و براى او تضرع و زارى كند كه بر او منت گذاشته و ديدار جمال، فرمانبردارى كامل، رسيدن به خشنودى و راهنمايى با هدايت او را نصيبش نمايد. و مانند كسى كه قبل از تولد، پدر را از دست داده و منتظر آمدن و سرپرستى اوست، در تمام حوادث، وجود او و فرمانرواييش را به ياد آورد.
در روايات خيلى نسبت به آن سفارش شده است . و بايد او را با زيارت مخصوص اين شب زيارت كند.
علاوه بر زيارت، بنده مراقب بايد بينديشد كه چرا خداوند متعال اين همه ثوابهاى بزرگ براى زيارت امام حسين عليه السلام قرار داده است، بگونه اى كه اعلام نموده زيارت او بعد از شهادت او و در آرامگاهش مانند زيارت خدا در عرش مى باشد. و همه نمى توانند به علت اين مطلب پى ببرند. حتى سيد و دانشمند بزرگوار «سيد مهدى بحرالعلوم » علت آن را از شيخ بزرگ و عارف “شيخ حسين” مى پرسد و سؤال مى كند چرا در روايات اين همه ثواب براى زائر امام حسين عليه السلام و گريه كننده بر او وارد شده و عقل چگونه مى تواند اين همه پاداش را براى اين اعمال كم و كوچك بپذيرد؟ شيخ جواب مى دهد: امام حسين عليه السلام با تمام مقامهايى كه داشت، مخلوق و محتاج و بنده خدا بود و با اين حال تمام وجود خود را اعم از مال، مقام، آبرو، برادران، فرزندان كوچك و بزرگ، جان و حتى بدن خود بعد از كشته شدن، به خاطر دوستى و رضايت خدا داد. و فكر مى كنى اگر خداوند تمام دارايى خود را به امام حسين عليه السلام بدهد زياد باشد.
و نيز درباره حكمتهايى كه در قضا و قدر خداوند در شهادت امام حسين عليه السلام بوده، انديشيده و بفهمد كه مثلا شهادت او سببى براى نجات امت و كفاره گناهانش بوده و وسيله اى براى رسيدن به درجات عالى و راه نزديكى براى شناخت مقام امامشان بوده است. صرف نظر از ثوابهايى كه به خود آن حضرت عنايت فرمود و او را به برترين درجات رسانيد.
و نيز با تفكر خود به اين نتيجه برسد كه يكى از ثوابهاى عالى و مقامهاى بزرگ، كه براى دوستان خدا آماده شده زيارت خداست، تا مشتاق آن شده و آن را هدف قرار داده و براى بدست آوردن آن همت كرده و براى رسيدن به آن اشتياق زيادى در او بوجود آيد.